Σε πρόσφατη απόφαση, το Πρωτοδικείο Μυτιλήνης αντιμετώπισε θεμελιώδη ζητήματα που σχετίζονται με την ξενοδοχειακή μίσθωση με στοιχεία αλλοδαπότητας. Κρίσιμα σχετικά θέματα ήταν η θεμελίωση διεθνούς δικαιοδοσίας του δικαστηρίου του τόπου του ακινήτου, παρά την ύπαρξη ρήτρας διεθνούς δικαιοδοσίας υπέρ δικαστηρίου άλλου κράτους-μέλους της ΕΕ και η εφαρμογή ελληνικού δικαίου στην ουσία της διαφοράς, ελλείψει επιλογής των μερών. Το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν αρμόδιο να δικάσει ορισμένη διαφορά, παρά τη ρήτρα επιλογής δικαστηρίων άλλου κράτους-μέλους της ΕΕ. Η απόφαση αυτή δεν είναι η μόνη, καθώς στο παρελθόν έχουν εκδοθεί και άλλες στην κατεύθυνση της μη εφαρμογής ρήτρας υπέρ αλλοδαπού δικαστηρίου με διάφορα επιχειρήματα, όχι όμως πάντα πειστικά. Πρέπει να τονιστεί ότι το θέμα έχει πολλές διαφορετικές παραμέτρους που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη ανά περίπτωση και είναι συνάρτηση των πραγματικών κάθε φορά περιστατικών. Για το θέμα του εφαρμοστέου δικαίου κατέληξε στο ελληνικό δίκαιο, με το επιχείρημα ότι το ακίνητο ευρίσκεται στη Ελλάδα. Και αυτό το θέμα πάντως χρήζει προσεκτικότερης ανάλυσης, ιδίως εάν τα μέρη έχουν επιλέξει δίκαιο (από ό,τι φαίνεται αυτό δεν είχε γίνει στην επίδικη περίπτωση).
Το ζήτημα του αρμόδιου δικαστηρίου και του εφαρμοστέου δίκαιου σε ξενοδοχειακή σύμβαση
